در دفاع از بیانیه مشترک گروههای کمونیست چپ انترناسیونالیست درباره جنگ در اوکراین
با آغاز جنگ امپریالیستی میان روسیه و اوکراین (ناتو)، ضرورت مبارزه با جنگ امپریالیستی از موضعی انترناسیونالیستی، همراه با افشای صلح‌طلبی بورژوایی، بیش از پیش برجسته شد. در چنین شرایطی، رجوع به سنت انترناسیونالیستی جنبش کارگری و به کارگیری آن سنت در پیوند با واقعیت‌های کنونی، اهمیتی مضاعف یافت، چرا که وفاداری به انترناسیونالیسم، امری اصولی و بی قید و شرط است و تا زمانی که جامعه طبقاتی پا برجاست، انترناسیونالیسم همچنان اصلی بنیادین و معتبر خواهد بود.
در این راستا، جریان کمونیست بین‌المللی ابتکار عمل را در سازمان‌دهی واکنشی انترناسیونالیستی به این جنگ به دست گرفت. هدف از این ابتکار این بود که جریاناتی که از موضعی انترناسیونالیستی با جنگ مخالفت می‌کردند، با صدایی واحد، رساتر و در سطحی گسترده‌تر، پژواک مخالفتی ریشه‌ای و انترناسیونالیستی با جنگ امپریالیستی باشند. این تلاش بر سنت جناح چپ کنفرانس زیمروالد تکیه داشت و به انتشار بیانیه‌ای مشترک از سوی چند گروه کمونیست چپ انترناسیونالیست انجامید. هرچند شمار امضاکنندگان این بیانیه محدود بود، اما اهمیت اصلی آن، در خودِ عملِ انتشار یک بیانیه مشترک انترناسیونالیستی نهفته است.
تعداد محدود گروه‌هایی که بیانیه‌ی مشترک را امضا کردند، و همچنین حوادث پس از انتشار آن، نشان داد که باید این واقعیت را پذیرفت: کمونیسم چپ تاریخی هنوز نتوانسته بر پراکندگی و سکتاریسمی که بر آن حاکم است غلبه کند. از سوی دیگر، هر چند شرایط امروز قابل قیاس با سال ۱۹۱۵ نیست، اما به نوعی یادآور این واقعیت بود که در کنفرانس زیمروالد نیز، مصمّم‌ترین نیروها در اقلیت قرار داشتند؛ تنها هشت نماینده جناح چپ کنفرانس زیمروالد را نمایندگی می‌کرد. در مورد انتشار بیانیه‌ی مشترک گروههای کمونیست چپ نیز همین وضعیت دیده شد: گرایشی که با سکتاریسم و پراکندگی مخالفت داشت و خواهان شکل‌گیری صدای واحد در مقابل جنگ امپریالیستی بود، در اقلیت بود. با این حال، این مبارزۀ جناح چپ زیمروالد بود که با طرح شعار «تبدیل جنگ امپریالیستی به جنگ داخلی»، مسیر انقلاب اکتبر را هموار کرد؛ انقلابی که به نوبه‌ی خود، یکی از مراحل کلیدی در روند انقلاب جهانی بود.
برای مطالعهٔ متن کامل یا دانلود آن، روی تصویر زیر کلیک کنید.
