رهایی زنان تنها در جامعه کمونیستی امکان پذیر است!

 

با شروع اعتراضات خیابانی علیه بورژوازی جنایتکار اسلامی که با اعتراض به روبنای ایدئولوژیک بورژوازی کثیف اسلامی همراه بود، گرایشات راست و چپ بورژوایی در تقلا هستند تا اعتراضات را به سطح اعتراض به حجاب اجباری و آزادی های مدنی تنزل دهند، از کارزار چهارشنبه های سفید گرفته تا انقلاب زنانه. برداشتن روسری را نماد رهایی زن قلمداد میکنند، تو گویی زنان در ترکیه، بنگلادش، فیلیپین، آمریکا و… در قید و بند سرمایه نیستند و «آزاد» هستند. کارگران بنگلادش مجبور نیستند روسری داشته باشند اما مجبور هستند در قرن 21 روزانه بین 10 تا 14 ساعت کار کنند.

نخست وزیر جدید بریتانیا خانم لیز تراس، میخواهد جا پای بانوی آهنین، مارگارت تاچر بگذارد و شمشیرش را  برای قلع و قمع  طبقه کارگر از طریق سیاست های ضد کارگری از رو بسته است. خانم جرجا ملونی نئوفاشیست، قرار است اولین نخست وزیر در تاریخ ایتالیا بشود، خانم ملونی گفته است که در مقابل پناهجویان آفریقایی خواهد ایستاد و بنادر ایتالیا را بر قایق های پناهجویان خواهد بست، این خانم متمدن مخالفت خود را با سقط جنین و همجنسگرایی را پنهان نکرده است. این خانمهای متمدن هرگز روسری نداشته اند و در زندگی شان «آزاد» بوده اند، آزاد بوده اند تا با آزادی کامل در مقابل طبقه کارگر بایستاند، آزاد بوده اند تا دیکتاتوری سرمایه را تحت عنوان دمکراسی و مدنیت به مردم عرضه کنند.

بر خلاف عوامفریبی‌های گرایشات راست و چپ سرمایه، دنیای زن کارگر با دنیای زن بورژوا بیگانه است. دنیای زن کارگر یعنی استثمار مضاعف، ستم مضاعف، تحقیر، فرودستی، خشم فرو خورده، بغض گلو و در یک کلام یک جهنم زمینی و واقعی که نظام وارونۀ سرمایه داری برای بشریت ارائه میدهد.

ریشه ستم بر زنان نظام طبقاتی و روابط تولیدی سرمایه داری است. تنها با از میان رفتن زمینه‌های مادی این ستم یعنی روابط تولیدی سرمایه‌داری و بردگی مزدی است که زمینه‌های سلطۀ اقتصادی این چنین ستمی نیز از بین خواهد رفت. ستم بر زنان را تنها با تغییر دولتهای بورژوایی نمیتوان از بین برد بلکه برای رهایی واقعی زنان، نظام توحش سرمایه داری را باید به زیر کشید.

تنها مبارزه مشترک زنان کارگر بازو در بازو با مردان کارگر همچون تنی واحد، همچون یک طبقه و با نبرد های طبقاتی، میتوانند یک زندگی شایستۀ انسانی نه تنها برای زنان کارگر بلکه برای بشریت بوجود بیاورند. تنها افق پیش رو برای رهایی واقعی زنان از ستم جنسی، مبارزۀ طبقاتی طبقۀ کارگر است و رهائی واقعی زنان تنها در جامعۀ بدون طبقۀ کمونیستی امکان پذیر است.

فیروز اکبری

9 مهر 1401

 

مطالب مرتبط